Gonić marzenia

Korzystając z ładnej pogody, spacerowałam po Kopenhadze. Trochę się, mimo wszystko, rozmarzyłam, a marzeniom taka pogoda - słoneczna, aczkolwiek obfitująca w bardzo silny wiatr; aż myślałam, że mnie zwieje z mostu - jak najbardziej sprzyja.

,,A ja gonię, a ja gonię 

swe marzenia.

Szczęścia szukam, gdzie kaczeńce

i gdzie wrzos''. 

Erasmus? Owszem, nie ukrywam, że myślałam o studiach zagranicznych, ale - ja, ambitna - wymyśliłam, że będzie to Cambridge lub Oxford, ewentualnie UCL (University College London). Nawet wybrałam się do Wielkiej Brytanii, celem rozeznania. I było pięknie tak długo, jak długo nie dowiedziałam się, ile takie studia kosztują. Czar prysł. 

Pomysł wyjazdu na stypendium podsunął mi mój Tata. Powiedział: ,,H., a może za jakimś Erasmusem się rozejrzyj?". Zaczęłam się rozglądać. Summa summarum - dziś jestem stypendystką. Programu Erasmus. 

Gonić marzenia... gonię je. A przynajmniej się staram. Erasmus także jest próbą gonienia tych marzeń - to w końcu studia zagraniczne. 

Po raz pierwszy poczułam, że dogoniłam marzenia, kiedy dostałam się na upragnione studia. Po maturze aplikowałam na pięć uczelni wyższych i wszędzie zostałam przyjęta, ale to Uniwersytet Wrocławski był wówczas tym absolutnie wyśnionym. Spędziłam we Wrocławiu trzy cudowne lata - tam poznałam świetnych ludzi. Gdy dostałam się na magisterium na Uniwersytet Warszawski - również bardzo się cieszyłam. Dziś - powoli pięć lat moich studiów zmierza ku finiszowi. 

,,Trzeba gonić,

trzeba gonić

swe marzenia..."

Więc gonię. I będę to robić dalej.